وقتی حرف چای وسط می‌آید، خیلی‌ها فکر می‌کنند بحث فقط سر یک نوشیدنی ساده است. اما راستش چای برای ما و همسایه‌هایمان یک جور آیین و زبان بی‌کلام است. هر استکان، قصه‌ای پشت خودش دارد؛ از مزارع مه‌آلود گیلان تا مهمانی‌های پرشور بغداد.
چای ایرانی همان برگ‌هایی است که در زمین‌های سبز و مرطوب شمال ایران پرورش پیدا می‌کند. کشاورزها با حوصله برگ‌ها را می‌چینند، به روش ارتدوکس خشک و فرآوری می‌کنند و بی‌هیچ افزودنی روانه بازار می‌شود. نتیجه، رنگ کهربایی شفاف و عطری لطیف است که به وقت نوشیدن، گسِ ملایمش دل را می‌بَرَد.
در مقابل، وقتی می‌گوییم «چای عراقی»، کمتر منظورمان محصولی است که در خاک عراق رشد کرده باشد؛ بیشتر داریم از شیوه‌ای حرف می‌زنیم که عراقی‌ها برای دم‌آوری انتخاب می‌کنند. آن‌ها معمولا چای ریزدانه وارداتی (مثل سیلان یا آسام) را غلیظ و پررنگ دم می‌کنند، کمی هل اضافه می‌کنند و با قند فراوان سرو می‌نمایند. این سبک، مثل یک سلام گرم و بی‌تعارف است: مستقیم، پرانرژی و مهمان‌نواز.
مقایسه در یک نگاه
| ویژگی | چای ایرانی | سبک عراقی |
|---|---|---|
| منشأ | کشت شمال ایران، برگ درشت ارتدوکس | ترکیب وارداتی، بیشتر ریزدانه |
| رنگ | کهربایی شفاف | یاقوتی تیره و غلیظ |
| طعم | ملایم، گس لطیف | قوی، قاطع، اغلب شیرین |
| عطر | طبیعی و گیاهی | تقویت شده با هل |
| روش سرو | استکان یا فنجان، بی‌افزودنی خاص | استکان کمرباریک، بسیار شیرین |
چای ایرانی مثل یک گفت‌وگوی آرام کنار بخاری است؛ به‌تدریج گرم می‌شوی و آرام می‌گیری. سبک عراقی اما شبیه ورود به یک مهمانی شلوغ و پرشور است که از همان لحظه اول، هیجان و انرژی‌اش را حس می‌کنی. هر دو می‌توانند تجربه‌ای به‌یادماندنی خلق کنند، بسته به اینکه روزت را با ملایمت آغاز کنی یا با شور و شوق.
و در پایان، راز هر دو در دمای آب، نسبت برگ به آب و صبر است. فرقی نمی‌کند ایرانی یا عراقی؛ اگر عشق و حوصله را در قوری بریزی، همان عطر و طعمی را خواهی گرفت که تا مدت‌ها در خاطره می‌ماند.